XR

Eerst knaagde het slechts lichtjes. Minder zoembeestjes in mijn tuin, zwoele zomers en meer stortbuien die onze uitbouw niet aankon. Het waren signalen van een opwarmend klimaat, maar wanneer dat klimaat echt zou veranderen, tja, dat was onduidelijk. Het kon nog wel even duren, de meeste veranderingen kosten tijd en sommige dingen veranderen nooit, hoe graag je het ook wil.
          Toen begon ik er ’s nachts van wakker te liggen, met name in de zomer. Bij 25 graden woelde ik in mijn klamme bed en peinsde hoe ik de toekomst ging overleven. Want ik en hitte verdragen elkaar slecht. Toegegeven; hitte verdraagt mij beter dan ik hitte. Terwijl hitte nog geen kik geeft, krijg ik hittestress. Mijn lijf verdraagt extreme temperatuur niet en dat maakt me angstig. Zoals je bang wordt als de lift is blijven hangen, het zuurstofgehalte afneemt, het zondagochtend is en de onderhoudsdienst pas op maandagochtend present is.
          Starend naar het plafond verzon ik om een hutje in het nabijgelegen natuurgebied te bouwen waar ik zou afkoelen door het groen. Een goed idee, al verwachtte ik niet dat mijn gezin animo had om ook naar het hutje te verkassen.
          Misschien konden we allemaal naar Terschelling verhuizen? Of nog iets noordelijker: naar Zweden of Alaska? Of moest ik 15 kilo afvallen zodat ik minder last had van de warmte? Witte kleding dragen, mezelf trainen om aan hitte te wennen, een omgekeerde Wim Hof-training? De kelder in ons huis afgraven en onder de grond gaan leven, de klimmers in onze achtertuin cultiveren? Ik piekerde me suf, in eentonige cirkels waarbij het zweet me uitbrak.
          Op een dag hoorde ik van een vriend dat hij zich had aangesloten bij Extinction Rebellion. Hij was bij een demonstratie geweest en vertelde vol vuur hoe we met ons allen de klimaatverandering moeten tegengaan. Samen kunnen we het!, riep hij geestdriftig.
          Ik was het geheel met hem eens en vond het ook stoer. Ik besloot me aan te sluiten. Dan werd ik net zo stoer. Of misschien een tikkeltje minder, want ik schreef me alleen in voor de nieuwsbrief. Dan word je op de hoogte gehouden van wat er speelt. Wanneer welke weg wordt geblokkeerd en wat het effect is. Zoals tientjeslid zijn van de VPRO, maar dan van XR.
          Deze zomer voelde iets milder. Dat kwam niet zozeer door de airco die in de slaapkamer was geïnstalleerd, maar doordat ik wat deed! Ik was in actie gekomen! Ik was nu tientjeslid van XR. Ik steunde ze volledig, en met hun A12-bezettingen gingen ze mooi mijn toekomst verbeteren! En die van mijn kinderen en kleinkinderen. Echt goed geregeld, dacht ik en dommelde weg.
          Aan het eind van de zomer ging ik de stad in om voor mijn vader een mooi verjaardagscadeau te kopen. Mijn vader is een chique, ouderwetse meneer die van goede spullen houdt, dus ik wandelde naar de Bijenkorf. Op de stoep voor het naastgelegen ING-pand hadden wat mensen een zomers tafereeltje gebouwd; doeken op de grond, palmboompje erbij, paar ligstoelen. Een man duwde me een flyer in handen. Ik weigerde uit principe, want; papierverspilling.
          ‘Waar gaat het over?’ vroeg ik in plaats daarvan.
          ‘We zijn van Extinction Rebellion en protesteren tegen ING die investeert in fossiele brandstoffen,’ antwoordde de man. ‘Wil je ook lid worden van XR?’
          ‘Dat ben ik al!’ Ik schreeuwde haast van trots. ‘Hartstikke goed jullie actie!’ Ik stak mijn duim op en liep door om twintig meter verderop onzichtbaar de Bijenkorf binnen te glippen.
          Eenmaal in het parfumpaleis vond ik snel een geschikt cadeau voor een jarige vader: mooie sokken van een kakmerk. Ik duwde mijn ING pasje zachtjes tegen de pinautomaat en weigerde een tasje. Uit principe, want: papierverspilling.
          Op de terugweg schoot ik langs de XR-mensen en duwde het chique kakcadeau nog wat dieper mijn tas in.