Tv'tje

Het kleine appartementje dat ik in onderhuur kreeg, was helemaal naar mijn smaak ingericht. Er had een kunstenaar gewoond, die het grootste deel van de inboedel zelf had gemaakt. Veel hout en heldere, primaire kleuren. Vreemde, organische vormen alsof je bij binnenkomst een andere wereld betrad.
          Er was een inbouwkastje met schuifdeurtjes in de vorm van vissen. Een zelf getimmerd trappetje dat naar het slaapkamertje voerde stond er bovenop. Aan de andere kant van de kamer was een grappig hoekje dat gebruikt werd als werkplek. Een rond tafelblad was precies op maat gemaakt. Tegenover het werkhoekje zat de aansluiting van de televisie.
          Op de dag dat ik introk vond ik op de grond het kleinste tv’tje dat ik ooit zag. Aangezien mijn eigen televisie het vlak voor mijn verhuizing had begeven, gebruikte ik uit gemakzucht dit piepkleine apparaatje. Ik zette er een krukje onder en legde er een dik kussen voor en zo zat ik dicht met mijn neus op het minischermpje gedrukt Nederland één, twee of drie te kijken. Meer zenders kende het tv’tje niet.
           Die drie zenders begonnen natuurlijk al gauw te vervelen, dus op een lamlendige avond draaide ik wat aan de knoppen op zoek naar iets nieuws. Het kraakte en knarste in het Engels, Duits en Frans, totdat ik bij een kanaal uitkwam waar ik Nederlands dacht te verstaan. Een beeld zat er niet bij. Zo op het eerste oog, of oor eigenlijk, was het een interview met een meisje van mijn eigen leeftijd, ergens in de twintig. Op lijzige toon vertelde ze wat ze die dag had gedaan. Gewerkt, naar de markt geweest, veel te dure groenten gekocht die bij thuiskomst ook nog rot bleken te zijn, gegeten, gedoucht en haar tanden al gepoetst. Dan hoefde ze dat straks niet meer te doen.
          Erg hoogdravend leek het allemaal niet. Niet de moeite van een interview waard. Ik vroeg me af welk programma dit was? In welk radioprogramma stond een saaie doordeweekse dag van een twintiger centraal? Ook de interviewer kon het weinig boeien, aan het veelvuldig onderdrukte gegaap te horen.
          Terwijl ik naar dit saaie hoorspel luisterde, staarde ik uit mijn raam. Aan de overkant van de straat, op de eerste, hees de dikke vrouw na een lange dag kijken haar omvangrijke boezem van het kussen en sjorde zichzelf naar binnen. Voor ze het schuifraam naar beneden trok, wuifde ze even. Ik zwaaide gegeneerd terug. Een paar huizen naar links, op de begane grond, keek ik precies in iemands woonkamer. Er stond een bank voor het raam waar een meisje op lag. Met haar linkerhand draaide ze een telefoonsnoer om haar vingers, in haar rechter hield ze de hoorn vast. Nog verder naar links zag ik de dagelijkse karren, beladen vol planken van de marktkramen. Een stuk of wat sterke kerels zong en schreeuwde terwijl ze vrolijk de markt afbraken.                 
           ‘Wat een herrie is het bij jou!’ vond de interviewer.
           ‘Ja,’ beaamde het geïnterviewde meisje en zuchtte. ‘Elke avond. Dat komt van de markt. Die lui houden met niemand rekening.’
          Gealarmeerd flitsten mijn ogen van de afbraakploeg terug naar het meisje op de bank voor het raam. Lag ze daar nou in pyjama?
          ‘Nou, ik ga hangen,’ gaapte het meisje.
          Aan de overkant van de straat keek ik recht in een gapende mond.
          ‘Ik ook,’ zei de interviewer, wat ik een onnozele opmerking vond, want een dode lijn kun je niet interviewen.
          ‘Ik spreek je,’ zeiden het meisje en haar interviewer in koor. Toen lachten ze. Aan de overkant lachte het meisje en legde neer nadat ze haar vingers uit het snoer had bevrijd.

Het was echt een leuk ontdekking. Eentje die precies bij de sfeer van het huis paste. Het huis had allerlei raars en bijzonders in de aanbieding, en een afluistertv’tje was er overduidelijk een van. Vanaf dat moment keek ik naar Nederland één, twee of drie en als ik het zat werd, draaide ik aan de knoppen en luisterde of mijn overbuurmeisje iemand aan de lijn had.
          Het enige jammere bedacht ik na verloop van tijd, was dat ze net zo’n saai leven had als ik. Of misschien gaf dat nog niet eens zoveel. Het was meer dat ze haar saaie leven ook zo saai oplepelde. Ze gaapte regelmatig of vulde stiltes op met levenloze zinnetjes. Soms betrapte ik mezelf erop dat ik met haar mee begon te gapen en bij gebrek aan beter toch maar weer aan Nederland één begon.
          Op een avond kwam een vriendin bij me eten. Na het eten zaten we uit te buiken in de open ramen aan de voorkant van het huis. Ik vertelde haar wie er zoal in mijn straat woonde. De oude vrouw die de hele dag op haar kussen uit het raam hing en alles wat er gebeurde van commentaar voorzag. Mijn benedenbuurjongen die behoorlijk knap was en óók nog aardig, maar toch een maatje te groot; de jongen die de hele nacht door in zijn keukentje boven de boeken hing en nooit leek te slapen en het meisje op de begane grond dat ’s avonds vaak op de bank hing om haar saaie werkdag aan een vriendin door te bellen.
          Ik wees op het benedenhuis aan de overkant van de straat waar de twintiger zich weer in het hoekje van de bank had genesteld, de hoorn in haar hand geklemd.             
          ‘Wacht maar even,’zei ik. ‘Dan zet ik het geluid aan.’
          Ik draaide aan de toverknop van mijn tv’tje en vond al snel de gewenste zender.
          ‘…heb ik vandaag gehoord dat mijn contract niet wordt verlengd…,’ vielen we in haar verhaal.
          ‘De laatste tijd loopt het niet zo lekker op haar werk,’ legde ik uit aan mijn vriendin. ‘en vandaag zou ze haar functioneringsgesprek hebben.’
          ‘Sshht…,’ maande mijn vriendin, terwijl ze geconcentreerd luisterde en ondertussen opstond om zich achter het stukje muur tussen de twee open ramen te verschuilen. Vanachter het muurtje spiekte ze het smalle straatje in, recht in de zitkamer van mijn overbuurmeisje.
          ‘Ik ken haar,’ giechelde mijn vriendin. ‘Ze staat in de boekwinkel waar ik eerst werkte.’
          ‘Goh,’ zei ik. ‘Wat is het voor iemand?’
          ‘Best wel een ouwe zeur,’ vond mijn vriendin. ‘Ik baalde altijd als ik met haar moest werken.’

Snel na haar ontslag verhuisde mijn overbuurmeisje. Er kwam een jong stelletje wonen dat veel te druk was om te telefoneren. Ik verloor mijn interesse in de zender. Misschien kreeg ik zelf een spannender leven?