Ingezakt

Vandaag is het een week geleden dat we afscheid namen van mijn zwager. De man van mijn zus. Vader van mijn drie neven. 
          Maarten heet hij. Ik schrijf dit expres in de tegenwoordige tijd. Het is fijn om hem in taal langer in het nu te hebben.
          De naam Maarten komt vaak voor bij mannen van in de vijftig. Ik kan er zo al een stuk of drie noemen. Allen vriendelijke, jongensachtige mannen. Alleen al aan zijn naam kan je horen dat het te vroeg was. Om dood te gaan.
          Natuurlijk wist ik wel van de dood. Ik had er al eens mee kennisgemaakt. Toch was dat een andere dood. Eentje die precies op tijd kwam, of misschien zelfs te laat. De dood als een verlaatte lift naar huis vanaf een feest waar je het allang hebt gezien. De dood als een opluchting, een bevrijding.
          Deze dood is anders. Deze doet pijn. Deze dood rukt je midden uit de feestvreugde, terwijl je vrouw en zoons nog blijven.
          Ik kan je vertellen dat het feest hierna behoorlijk is ingezakt.