Meisjesfiets

Mijn zondagse bosrondje liep ten einde en het laatste stuk van het pad dat inmiddels betegeld was slenterde ik. In de verte, bij de fietsen, stonden wat hardlopers uit te hijgen. Dichterbij zat een man in kleermakerszit op de klinkers. Hij pufte zwaar en ook wat theatraal toen ik hem passeerde en even dacht ik dat hij wat mankeerde, maar al snel kwam hij in de benen en voegde zich bij de mannen en de fietsen.
          Ook ik was bij mijn fiets beland en toverde een pakje Evergreen en een fles water uit mijn fietstas. Ik wierp een blik omhoog om vast te stellen of het harder ging regenen of dat het slechts bomen waren die nadrupten. Het eerste was het geval. Knabbelend aan de koek zette ik mijn kraag op en kroop dichter onder een boom. De hardlopers, mannen op leeftijd of in ieder geval minstens zo oud als ikzelf, roddelden over een teamgenoot die langdurig geblesseerd was. Drie maanden hadden ze hem maarliefst niet gezien.
          De man die net nog op de grond had gezeten kwam op een meisjesfiets toegelopen terwijl hij nerveus in zijn zakken zocht. Hij voelde aan het AXA slot dat overduidelijk dicht zat. ‘Mijn sleutel,’ zei hij toen. Eerst stilletjes voor zich uit en daarna tegen de andere mannen.
          ‘Wat is er met je sleutel?’ vroeg de oudste man uit de groep.
          Kwijt natuurlijk, dacht ik terwijl ik me verbaasde over het soort fiets waarop de man wilde wegrijden. Het was een kleine meisjesfiets, van het zogenaamde opoemodel. Zou die van zijn dochter zijn?
          ‘Overal gezocht?’
          De man bevoelde nog eens al zijn zakjes, een voor een. Hij droeg een onduidelijke outfit waar je al snel de weg in kwijt raakte. Talloze laagjes; een strakke sportbroek onder een korte flodderbroek en een bodywarmer over een shirt, een colletje erboven. Al die laagjes bevatten ontelbare zakjes, maar geen ervan de fietssleutel.
          ‘Heb je al in je tas gekeken?’ vroeg een andere man ongeduldig. Hij zat op zijn fiets en maakte aanstalten om weg te rijden. De man liep naar het klinkerpaadje, waar een stoffen tas was achtergebleven. Hij schudde aan het vod. Aan zijn houding was te zien dat ook de tas leeg was. Terneergeslagen slenterde hij terug en ging voor mijn neus nog maar eens al zijn zakken langs.
          Net op het moment dat ik mijn hulp wilde aanbieden -ik ben namelijk heel goed in zoeken en vinden is zelfs uitmuntend bij mij ontwikkeld- hield de man wat in de lucht. ‘Hebbes!’ jubelde hij. Hij rechtte zijn schouders en schudde de somberheid van zich af.
          Toen kreeg hij mij in het oog. ‘Had ik toch bijna bij jou achterop gemoeten!’ knipoogde hij. ‘Als je me had kunnen dragen dan hè…..als je me had kunnen dragen…’
          Ik glimlachte mijn zondagse glimlach en keek geamuseerd toe hoe de man zijn slungelige lijf over het meisjesfietsje drapeerde. Toen reed hij groetend weg. Het hield, gek genoeg.