Calibri

Kent u Calibri? Het klinkt als een verpieterde, geplukte vogel, maar het is niets meer dan het lelijkste lettertype, als je het mij vraagt. Te dun, te hoekig. Letters als uitgehongerde scharminkels. Zonder enige schwung. Ik weiger gebruik te maken van dat type.

Toch suggereert mijn laptop elke keer opnieuw ervoor te kiezen. Zonder vragen zelfs. Ik zet mijn laptop aan, open Word en voor ik het weet tik ik enthousiast in Calibri. Alinea’s later kijk ik op en vind ik mijn wonderschone verhaal verminkt terug. De cursor trots hijgend aan het eind van de zin, alsof hij mij een dienst bewees.

Calibri en mijn slaafse cursor zijn slechts kleine ergernissen in mijn leven, maar er gaat een grotere tragiek achter schuil. Dat is deze: níemand voelt me werkelijk aan, zelfs mijn laptop niet, die mij toch al bijna tien jaar kent.

Ja, ik hoor u denken. Tien jaar met één laptop doen?! Maar zo ben ik. Trouw tot op het bot. Daarom, juíst daarom, raakt het me diep als trouw niet wederzijds is.

Oppervlakkig gezien staat hij tot mijn beschikking, mijn laptop. Huichelachtig soepel opent hij, het beeldscherm glimt me tegemoet. Het apparaat eist míjn wachtwoord, stokt na dat van een ander. Hij denkt met me mee; open ik niet liever Chrome dat zo veel sneller over internet zoeft, dan op het slome Google te wachten? Is het niet verstandig om een nieuw anti-virusprogrammaatje aan te schaffen? Het is maar een suggestie hoor, voel u niet verplicht! U gebruikt een Word versie uit de vorige eeuw, wellicht is het aan uw aandacht ontsnapt dat Word intussen drie versies verder is?

Het lijkt allemaal zo dienstig en meedenkend, maar schijn bedriegt. Zoiets simpels als onthouden wat mijn lievelingslettertype is –en dat is beste mensen: Times New Roman-, is gewoon te veel gevraagd! Toch kan het niet moeilijk zijn. Computers waren tien jaar geleden al tot veel in staat. Het zou een fluitje van een cent moeten zijn om te onthouden waar mijn grafische voorkeur ligt.

Daarom kan het niet anders dan onwil zijn. Onwil om werkelijk ondersteunend te zijn aan mij. Onwil om mij op mijn wenken te bedienen. Ik vermoed een diepe afkeer van de dienende rol bij mijn laptop, en een nóg dieper verlangen om zelf te shinen; op te vallen met zijn moderne lettertypekeuze. Zoals ik ontdekt wens te worden als schrijver, wenst mijn laptop grafisch indruk te maken. In de hoop dat er iemand is die denkt: ‘Clichématig verhaaltje, maar dat lettertype, ja dat doet het hem!’